‘Of ik mezelf mantelzorger vind? Ik vind het meer iets wat ik moet doen. Hij heeft ons altijd goed verzorgd. Ik vind het nu gewoon onze plicht om goed voor hem te zorgen.’ Aldus Patricia de Vries waar we langs mochten op de koffie. Een herkenbaar beeld van mantelzorgers. Veel mensen die voor anderen zorgen, zijn het officieel wel. Maar zich zo voelen? ‘Ik regel wat ik kan regelen.’ Haar vader is 86 en klant van ATA. Hij woont in een gerieflijke aanleunwoning in Amsterdam, een paar flinke doeltrappen afstand van de Johan Cruijff Arena. Dochter Patricia woont in Ede. ‘Het is vijftig minuten rijden. Voor mij geen probleem, ik ben er zo. Ik probeer eenmaal in de twee weken langs te rijden. Even m’n gezicht laten zien. Gelukkig is mijn zus vorig jaar na drie jaar teruggekomen uit Suriname. Die doet meer. Ik regel vanaf hier wat ik kan regelen. Doe de financiën, kijk wat er gedaan moet worden.’ Ook telefonisch is er veel contact, elke dag. ‘Gewoon even om te vragen hoe het met hem gaat. Ik weet dat hij het fijn vindt om mijn stem te horen. En hij zit nu in een verzorgingshuis met goede mensen om hem heen. Ik kan het dus goed loslaten. Ja, het blijft iemand van 86 hè, je bent op die leeftijd echt een mens van de dag. Een paar weken terug voelde hij zich niet lekker. Had wat last van medicatie die hij slikte. Zeker dan voelt het niet goed om weg te moeten gaan.’
Eigen smartphone
Gelukkig is vader naar omstandigheden nog redelijk gezond, vertelt ze. ‘hij heeft zelfs een smartphone! Daar bekijkt hij fotootjes op die ik app. Ja, ik ben trots op hem. Veel kan hij nog zelf. Iets koken bijvoorbeeld. Of wat dingen in huis schoonmaken. En met de rollator aan de hand doet hij ook nog boodschappen.’ Vijf jaar terug was de zorg intensiever, vertelt Patricia. ‘Mijn moeder en vader woonden toen nog samen in een normale flat. Toen was ik er wel vaker mee bezig. Toen mijn moeder vorig jaar overleed, hebben we vader wat meer in de gaten gehouden. Ik ben blijven slapen, mijn zus ook. En hij heeft vrienden die ons af en toe ontlasten. Die halen hem weer eens op om een ommetje te doen.’
Moderne techniek helpt
Ook de moderne techniek helpt een handje. In zijn aanleunwoning is een Phoniro geïnstalleerd, een elektronisch slot. Via een app op de smartphone kunnen Patricia, de thuishulp en zorgmedewerkers de deur openen. Vader gebruikt zelf nog een gewone sleutel. ‘Die raakt weleens kwijt. Dan stond hij weer voor een dichte deur en moest iemand bellen.’ Zowel binnen als buiten kan meneer terugvallen op de personenalarmering van ATA. ‘Die ketting heeft hij altijd om. Goed van hem. Als er iets is hoeft hij alleen maar de knop in te drukken en is er contact met de centrale.’
